Kille Stilte

(OMG SNEEUW IN MAART?! WOOOWW XD)
Lune keek naar Anaíd "Eet gerust, vriendin" zei Lune vriendelijk terwijl ze haar blik weer naar de overkant van de muur wendde waar ook een verhaal opstond

Anaíd at wat, en keek daarna nieuwschierig naar de muren. "Wat is dit allemaal?" Vroeg ze met bewondering in haar stem.

"Verhalen, gekefd in de muren tot in de eeuwigheid door de mensen, Idun weet er veel van" zei Lune die glimlachte naar Anaíd

Anaíd keek met een vervreemde blik naar de tekentjes op de muren, waar ze niks van snapte.

een ding wist Lune te vertalen het stond helemaal onderaan, met moeite ontcijferde Lune de ingekerfde tekens

"Gij wiens woede een panter dood zal wreken in zijn eigen bloed"
Lune snapte er niets van maar keek naar Idun "Hoe bedoelen ze wreken in hun eigen bloed?"
een rilling liep over Lune's rug heen

Anaíd zweeg, maar ze begreep de vertaalde woorden van Lune wel. Ze wierp nog een blik op de muur, de tekentjes dansten voor haar ogen.

Lune snapte ineens de zin toen ze verder las waar iets over bloed vergieten stond "Ik snap m" zei Lune stil "het klopt bij de andere tekst, de mensen aanbaden ons misschien kerfden ze dit hier als waarschuwing.."
zei Lune stil

Anaíd keek ongelovig naar de letters. Langzaam vervormde ze tot mensen. Mensen die achter een panter aanzaten. Zonder genade pakte ze hun speren en... "Nee!" viel Anaíd uit. Ze wuifde het akelige beeld weg. Ze ging stil en verward liggen.

Lune zag wat Anaid zag en schrok even erg
en liep naar Anaid toe waarna ze ging liggen

"Dat was weird..." Zei Anaíd zacht. "Ik denk trouwens wel dat je gelijk hebt..."

(ik moet gaan,, laterzz)

Idun ontwaakte uit een rusteloze trance en keek verschrikt naar Anaíd en Lune. Hij schudde met zijn hoofd en draaide de stenen weer een. "Nu..." Hij draaide de laatste steen.. "staat er een ander verhaal..."Hij keek ernstig naar de stenen. "Probeer maar eens te lezen..."

Lune liep naar Idun toe, ze voelde iets vreemds door haar lichaam rillen
"Volgens mij staat er iets over de ondergang, hier in de tweede alinea:
de ondergang des panters zal de onze betekenen"
Lune rilde weer "Nou, wil ik nog even blijven leven graag" zei
Lune die rillend wegliep en een stuk van het natte ree nam

"" Zeer indrukwekkend." Idun boog eerbiedig zijn hoofd, en begon door te lezen. "Er staat een verhaal over de ondergang van de mensen, zíj stopte ons te aanbidden, en begonnen op ons te jagen..." Idun's ogen glommen, en het leek of hij er zelf ooit bij was geweest. "Ze tekenden hun eigen vonnis door ons te vervolgen, nadat Schlieft, de verrader de mensen aanviel. Hij zorgde voor onze eigen ondergang..." Idun's ogen gleden over de stenen tabletten..

"Dan waren de tekens die Anaid zag goed.."
Lune liep dieper de grot in "Nog een verhaal"
Lune kneep haar ogen fijntjes samen "Deze schrijver aanbaad ons nog, zij wilde ons redden.. kennelijk hebben ze haar vermoord toen ze dit schreef want het is niet verder gegaan en behoorlijk uitgegleden"
Lune voelde weer een rilling toen ze bloed op de muur zag "Nooit gedacht dat deze verhalen interessant zijn.."

"Nooit gedacht dat de voorspellingen uit zouden komen..." Zei Idun ernstig. Hij draaide zich om naar Lune. "Dat verhaal is geschreven ten tijde van de grote oorlog tussen de mens en de panter..." Hij ging naast haar staan. "Zij werd vermoord door Schlieft en zijn troepen, die deze plk onteerden, door 'verraders' te doden. zij geloofden dat de mensen onder deden aan de panters, maar uiteindelijk overwonnen zij..." Zijn ogen glommen in het maanlicht...

Lune's ogen keken die van Idun aan "zij strijdde voor haar leven.."
Lune liep nog dieper de grot in, hoe dieper ze liep des de meer teksten er kwamen...
Lune zag een klein licht dat zachtjes zijn bestaan toonde

"Ze had geen kans..." Idun sloeg zijn ogen neer. Een emotie glom in zijjn ogen, het voelde hem vreemd aan.. "Deze teksten zijngeschreven door de Tien wijzen. Zij waren de vijf mensen de vijf panters..." Idun veegde een dikke laag stof van de muur af, en een enorm mozaiek kwam tevoorschijn. "Elk paar van mens en panter had een verbinding." Idun glimlachte aan de goede gedachte. "Zij waren het licht in de duisternis." Een enorme bliksemflits sloeg theatraal over de donkere lucht. "en het lukte ze..."

Lune keek naar Idun "Kom eens kijken!" riep Lune wiens stem door de verte bijna niet was te horen, ze stond recht boven een waterval een paradijs was te zien, het was hun paradijs...

Idun kwam rustig aanlopen, hij stond naast haar en zuchtte gelukzalig. "We leven niet in de oudere era's, maar in de nieuwe, we zullen weer herrijzen.." Idun glimlachte.

Lune bekeek of ze de vallei kon inlopen langs de muur lagen stenen,
Lune sprong op een en keek naar de muur bij iedere steen hing een mozaiek, vijf stenen waren er en ieder toonde een mens en panter..
toen Lune onder was zag ze zoveel moois terwijl ze vol bewondering rondkeek..

"Welkom-" Idun sprong van een enorme rots af. "-In Qualopec "

(Verder bij grotten-Qualopec )

Anaíd keek nog steeds ongelovig naar de muren, terwijl Lune en Idun al naar Qualopec waren gegaan. Ze ging even liggen, ze voelde zich niet goed.

(ik kom weer terug, Lune is weg )

Idun bespeurde Anaíd's gevoel van beneden, en klom snekl de rotsen op. "Qualopec moet nog maar even wachten denk ik..." Gromde hij, waarna hij de gort inrende, en bij Anaíd neerplofte. "Gaat het Anaíd, je ziet er niet echt gezond uit?!"

"Het zijn de muren... Maar ik denk dat het wel gaat." Zei Anaíd zacht.

"De kracht van de Oude Verhalen grijpt men aan, zeggen ze..." Idun keek toe. Hij zag opeens een nieuw verhaal, in het gedeelte met de stenen tabeltten.. hij snelde ernaartoe en begon te draaien. Uieindelijk kwam er een nieuw verhaal. "Dit is vreemd... Uitermate vreemd..." hij keek geschokt en verward naar de tekens..