Kille Stilte

Lune liep met stevige pootslagen door een klein stuk moeras, eindelijk was ze er! een waterval het gebied waar zoveel over werd verteld, en zij was er!
Twee stevige passen vervolgd door een bijna mislukte Sprong brachten Lune bij de waterval waarna ze eerst rondkeek en toen grettig haar kop boog en van het verkoelende water dronk

"Goedeavond..." Aan de overkant zat Idun, bijna onopgemerkt, in de schaduwen. Hij opende zijn ogen, die glommen in eht licht...

Lune schrok en tilde met een ruk haar kop op "Ook Hallo, je liet me schrikken, aangenaam ik ben Lune" zei Lune op een rustige toon

"Idun..." hij sprak zacht, maar toch weerklonk zijn stem door de vallei..

Lune knikte terwijl haar ogen zochten naar een uitweg.
"ken je de weg hier" zei Lune op haar hoede maar met zekerheid in haar stem ook haar stem klonk zacht..

"Ja, ik ken de weg..." Idun brabbeld wat en begon et zijn poot rondjes te draaien in het water voor hem...

Lune knikte en keek naar de rondjes die door Iduns gedraai in het water kwamen, rustige kringen verschenen en doemden weer weg in het water en Lune keek naar de Lucht die grauw begon te zien "Mooi, Idun, ikk zou maar gaan het gaat waarschijnlijk zo regenen" zei Lune die nog steeds naar de Lucht keek

"Ik ebn niet bang voor de regen en de wind..." Weerklonk zijn stem. "Zal ik je naar een schuilplek brengen...?"

"Fijn iemand te zien die van regen niet wegdeinst, en graag als je wilt"
zei Lune met een vriendelijke klank in haar stem terwijl ze opstond

"Goed dan..." idun stond op, met een lege blik, maar emt een grijns op zijn gezicht bracht hij haar naar een plateau, waar een grot naarbinnen in de berg leidde. Hijw enkte met zijn hoofd en liep anar binnen..

Ineens vielen de zachte druppels regen naar onder Lune keek rustig naar de dalende regen terwijl ze onderzoekend de grot inliep..

Lune had de schuilplek bekeken en liep verder naar binnen toen ze gekerfde woorden zag,
Nieuwschierig ging Lune zitten en keek strak naar de gekerfde woorden, ze probeerde ze te ontrafelen maar tevergeefs..

(serieus, ik lees dit en het begint te regenen!!)

Anaíd kwam nat van de regen en moe aangelopen. Ze staarde rillend naar de waterval, en ze rook dat ze niet alleen was.

Idun's krakerige stem galnmde door de grot. "Er staat een verhaal, door de mensen geschreven. Lune..." Hij benadrukte haar naam en keek slinks om.

Lune draaide zich naar Idun om "welk verhaal?, waarover" zei Lune die nu zelfs nog meer concentratie erop legde de worden te ontrafelen ze had wel eens van dit gezien maar dan met inkt op papier geschreven in het circus maar nooit kunnen ontrafelen..

Anaíd spitste haar oren, en volgde de stem, in de hoop dat ze een schuilplaats zou vinden.

(vet xD)
Lune draaide zich naar de zwarte panter om, in de shaduw van de diepte waar lune zag zag je alleen een stel blinkende ogen die naderde waarna je Lune weer zag die de Panter aankeek "Aangenaam Lune" zei Lune vriendelijk

Anaíd liep de grot binnen. Ze hield haar kop schuin en zweeg.

"Hallo Anaíd..." Idun draaide zich niet om. Hij richtte zich tot Lune. "Het verhaal is een spel, kijk maar eens goed, de stenen tabeltten zijn draaibaar, en zijnn op meerdere manieren te lezen (Neej niet van POTC ) het is de goddelijke taal, door de tweevoeters gestolen van ons, in de eerste era's..."

Lune besloot te zwijgen en knikte alleen maar "zo terug" zei Lune die na 5 minuutjes terugkwam met een ree terwijl ze doorweekt was van de regen sleurde Lune de ree naar binnen en legde het neer "tast toe" zei Lune vriendelijk waarna ze probeerde met de hints van Idun het verhaal te ontcijferen

"Bedankt, geen honger..." Zei Idun vriendelijk. Hij stond op, en liep naar Lune toe. Hij begon de stenen te draaien. "Nu staat er een verhaal over ons, over de grote stad Qualopec, waar de mensen ons aanbaden..."

Lune keek Idun verbaasd aan "aanbaden mensen ONS?" zei Lune die zich alleen het geschreeuw van de trainer in de piste van het circus hoorde
"maar dan vraag ik me af,waarom doden ze ons nu dan?"

Anaid staarde met holle ogen het donker in. "Ik ben Anaíd..." Zei ze met een vervreemde stem.

Lune keerde zich naar Anaíd en knikte "Fijn je te ontmoeten Anaíd"

(Het is nu sneeuw!!! )

Anaíd glimlachte, en keek nog steeds de grot in. Gretig keek ze naar de half verzopen ree.