Qualopec

Ìdun liep de grottenstelsels va de jungle langzaam binnen. Hij kende ze goed, maar dit was een nieuw gedeelte, en overal lagen menselijke resten. Idun was niet bang, nooit geweest, zijn harrt daarentegen wwas verkild... Hij keek rond in de enorme grot. Het leek alsof er een trap was uitgehouwen, en een kleine poort, aan het einde van de grot. Hij liep er behoedzaam naar toe, en bekeek de beelden voor de poort. Ze waren misvormd, en zagen er gevaarlijk uit, na al die duizenden jaren dat ze gemaakt werden... Idun sprak niet, het was niet nodig, de poort was makkelijk open te duwen, en hij liep behoedzaam naar binnen... Een lange tunnel onttrok zich aan het licht, maar Idun wandelde steevast door, op de tast. Hij keek niet eens om... Hij kwam uit bij nog een poort, en duwde ook deze moeiteloos open.. Er schoot een fel licht aaar binnen, en Idun keek emotieloos het lich in. Toen zijn ogen zich aan het licht gewend hadden, liep hij de poort door. Achter de poort bevond zich een enórme vallei, achter de bergketen verstopt blijkbaar... De ijzige koude van de grotten had zich ingeruild voor de hete warmte van de jungle, Idun rende verrukt naar voren, totdat hij een penetrante lucht opsnoog, die rondhing... Hij keek rond, maar zag niets. Hij zag wél een enorme rots, of stad uitgehouwen in de rots, voor zich. Hij rende er in volle vaart naartoe, hij was verbaasd over de bouwkunst van de tweevoeters... Hij liep door de versleten poorten. Ze waren ooit onbreekbaar, maar ze hingen nu in hun sloten. Hij liep er waakzaam langs, en merkte de oogjes die door de stad heengluurden niet op. Hij voelde hun aanwezigheid wel, maar kon het iet verklaren. Hij liep door de stad, maar zag niets... Hij hoorde el muziek, of eerder een enorm luchtkunstwerk, waar muziek uit voortklonk, gecreëert door de wind... https://www.youtube.com/watch?v=ebGorMugbAA

Lune liep de grot in wat was dit?!
"Halloo?" haar stem galmde door de grot heen en Lune rilde
een zacht trommel geluid weerklonk in de grot en Lune merkte dat dit niet goed was, eerder gezegd.. heel slecht!
bang zocht Lune naar een uitweg met haar ogen, het trommel geluid werd luider en Lune nog banger..

Een enorme groep zwarten kwam binnenstampen, de trommels bulderden door de grot, en ze droegen een panter in hun midden. Idun was allang onder zeil, en was zo mak als een lammetje. hij werd neergelegd en hij bespeurde vaag de andere panter, maar kon haar niet zien. In godsnaam Lune, wees voorzichtig...

Toen begon de verschrikking...

Lune kneep haar ogen dicht en voelde Iduns gedachte door zich stromen, voorzichtig zou ze zijn!
een moment later openden Lune's felle ogen zich en smeet ze het lichte zand dat op de grond lach in de ogen van de zwarten die waren verblind
(mwhuahuahuahuauaaa xD)
Lune keek naar Idun en glimlachte blij te zien dat hij nog leefde snel ondersteunde ze hem en kwam nog net op tijd weg toen ze woedend gebrul hoorde

"Dankje Lune..." Idun likte haar, hij was half buiten bewustzijn, amar herkende haar nog goed. "We moeten snel zijn, anders zijn we de klos..." Idun keek verschrikt en getraumatiseerd rond..

Lune knikte en vershool zich diep tussen de bossen,
de zwarten keken vanuit het uitsteeksel van de grot rond en verdwenen toen in een mist die opdoemde in de grot
Lune slaakte een zucht "Gaat het?" was het eerste wat Lune zei terwijl ze de pijn door haar schouder voelde gieren, een van de zwarten had haar verwond..

"Eerlijk antwoord?" Idun likte zijn wonden en keek haar grijnzend aan. "Die dingen zijn eng..." Hij rook de vieze geur van de zwarte dingen, en keek rond in de jungle. Hier komen we dus ook niet meer zo snel weg..."

Lune knikte vlug en zocht een uitweg
(Moet saxofoon spelen tot zo )

Idun likte Lune. "Voorzichtig... Álsjeblieft..." hioj keek haar verschrikt aan, en legde zijn kop neer. (Latter )

Lune grijnsde "Uitgang gevonden" glimlachte Lune na een tijdje haar ogen te hebben gesloten,
Hier moeten we door de bossen, komen we bij een rivier uit die moeten we oversteken en komen we bij een groep stenen die in een ronde kring liggen en dan..." zei Lune "Moeten we door het zwarte woud,dan zie je een enorme klif met stenen daar moeten we op.." Lune liet een glimlachje zien

Nikki liep voorbij en zag de panters aan komen lopen.

Lune keke naar Nikki "Zie je wel!"
riep Lune die snel voort rende en de pijn in haar schouder vergat en (iets xD) te blij de rotsen opsprong

"wat zie je?" zei ze.

Anaíd brulde vanuit de grotten, ze zat daar nog steeds. (xD ik moet toch ooit weg)

Lune lachtte alleen opgelucht "Ben blij dat ik jou zie, weet ik tenminste weer dat ik in het bewoonde wereldje ben" zei Lune opgelucht "Volgens mij ken ik je trouwens niet,ik ben Lune"

Nikki hoorde de brul en rende naar binnen. Ze keek rond, maar kon Anaíd niet zien. Ze brulde ook om te laten horen dat ze haar niet kon vinden.

(Ow, dat was een klein foutje, eigenlijk was het vanuit een grot bij de watervallen xD)

Anaíd brulde nog een keer. Het gevaar was nog niet geweken...

Lune hoorde het gebrul "Momentje" zei Lune gauw terwijl ze terug ging opzoek naar Anaid

Idun werd wakker uit zijn trance, hij zag er steeds slechter uit, en Lune was weg. Hij fluisterde bang. "Lune! Waar ben je gek?!"

Lune was al weg... opzoek naar Anaid, ze had zich weer bij de zwarten gewaagd en of ze levend terugkwam boeide haar niet, Anaid zou dat horen te doen! met snelle passen luisterde Lune naar Anaids gebrul en rende op het geluid af

Anaíd liep Lune tegen het lijf. "We moeten..." zei ze, waarna ze uitgeput neerviel.

"Vluchten bedoel je..? Inderdaad" Lune bracht Anaid met ondersteuning naar boven, toen Anaid boven was struikelde Lune over een steen, Zocht houvast maar viel naar beneden tot ze eindelijk houvast had... aan een van de zwarten..
(nu word ik es geholpen toch ? xD )

Anaíd stond fel op. Ze wankelde even op haar poten, maar begon toen een veilige afdaling naar beneden.

idun stond op. Hij was toch Idun Sterkpoot godverdikke?! Geen tijd voor nonsens en angst, wees moedig! Hij rende door de jungle, en volgde Lune's geurspoor...

Lune's nagels scheurden over de grond terwijl ze zich probeerde te verzetten sleurden ze haar mee Lune keek wanhopig om zich heen en voelde de gedachten van een van de zwarten: deze kunnen we offeren de manen in haar ogen geven extra macht!
Lune schrok te pletter en liet een hard gebrul horen
(Grotten-Gevangen)